Κυριακή 13 Μαΐου - Ωραίο Κούλα

Διαδρομή από το χωριό Ωραίο ή το Δημάριο της Ξάνθης στην κορυφή Κούλα (1607 μ.)

Αρχηγός: Λιόντας Γιάννης

Συμμετοχή: 13 άτομα

Ξεκινήσαμε από την Πλατεία της Δράμας στις 7:45. Κάναμε μια στάση περίπου μισής ώρας στο Γέρακα. Μας περίμενε η Δέσποινα με ζεστό τσάι, χαλβά και μηλόπιτα. Περιττό να αναφέρουμε πως όλα ήταν υπέροχα. Πήραμε το δρόμο για τα πομακοχώρια. Στον Εχίνο πέσαμε σε πανηγύρι. Για κάποιους από εμάς ήταν κάτι πρωτόγνωρο, μια απρόσμενη ευχάριστη νότα στη διαδρομή μας. Το πρόγραμμα τροποποιήθηκε και η ανάβαση στην Κούλα θα γινόταν από το Δημάριο και όχι από το Ωραίο.

Σταθμεύσαμε κοντά στο τζαμί και αρχίσαμε την ανάβαση, σχετικά αργά, γύρω στις 11:45. Ο καιρός δεν ήταν ευνοϊκός. Όλα έδειχναν ότι δύσκολα θα αποφεύγαμε τη βροχή. Μάλλον από βιασύνη και κακή πληροφόρηση η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν αδύνατο να μας βγάλει στην Κούλα. Στο γυρισμό μάθαμε ότι υπήρχε άλλο μονοπάτι, σύντομο, μάλλον απότομο, για το οποίο όμως δεν βρήκαμε καμιά καταγραφή.

Ένας πομάκος, έξω από το χωριό, προσφέρθηκε να μας δείξει το μονοπάτι για την κορυφή «Πέτρα» (1536 μ.), βόρεια του χωριού. Σε υψόμετρο 1133 μ. βγήκαμε σε βρύση με άφθονο νερό. Εκεί περιμέναμε να συγκεντρωθεί η ομάδα για να ανασυνταχθούμε. Στο σημείο αυτό άρχισε να βρέχει, όχι πολύ δυνατά, αλλά με αρκετές αστραπές. Προφυλαχθήκαμε κάτω από πυκνή συστάδα δέντρων. Μόλις σταμάτησε συνεχίσαμε την πορεία μας. Σε λίγο αφήσαμε το οροπέδιο και μπήκαμε σε δάσος. Ακολουθούσαμε κόκκινα σημάδια σε πέτρες και δέντρα. Πριν την κορυφή «Πέτρα», περάσαμε απότομη ράχη που δυσκόλευε την ανάβαση.

Όταν βγήκαμε στο διάσελο ακολουθήσαμε την αριστερή κατεύθυνση για Κούλα. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι για την «Πέτρα» έπρεπε να πάρουμε τη δεξιά διακλάδωση. Έτσι κι αλλιώς σκοπός μας ήταν η Κούλα, άσχετα αν δεν ήταν από εκεί προσβάσιμη. Σε κάποιο σημείο αναγκαστήκαμε να μπούμε σε βουλγαρικό μονοπάτι. Τα σημάδια στα δέντρα (πράσινο και άσπρο) μας το έδειχναν καθαρά. Δεν υπήρχε όμως άλλη επιλογή γιατί το ελληνικό κομμάτι διακόπτονταν από γκρεμούς. Είχαμε ήδη διασπαστεί σε υποομάδες. Κάποιοι, βλέποντας και τον καιρό πήραν το δρόμο της επιστροφής. Άλλοι προσπάθησαν να κινηθούν στο ελληνικό τμήμα, μάλλον αδύνατο. Την επόμενη νεροποντή την περάσαμε κάτω από τις φυλλωσιές σε βουλγαρικό έδαφος. Όταν βαρεθήκαμε να περιμένουμε, παρόλο που δε σταμάτησε εντελώς η βροχή, αρχίσαμε την πορεία προς την Κούλα. Φτάνοντας σε ένα ύψωμα, διακρίναμε καθαρά την ψηλότερη κορυφή της περιοχής, το  «Γυφτόκαστρο». Λογικά έπρεπε να βγούμε κάθετα στο μονοπάτι που οδηγεί από το Γυφτόκαστρο στην Κούλα. Διαπιστώσαμε όμως ότι αυτό απαιτούσε αρκετές ώρες δρόμο, μέσα σε βουλγαρικό έδαφος και αποφασίσαμε την επιστροφή μας, γιατί αυτοί που επέστρεψαν θα μας περίμεναν αρκετές ώρες άπρακτοι στο χωριό. Όσοι δεν είχαν καλό εξοπλισμό αντιμετώπιζαν ήδη προβλήματα από τη βροχή.

Η επιστροφή ήταν σχετικά πιο εύκολη, περισσότερο κατάβαση. Σε ένα σημείο μπερδευτήκαμε (υπήρχε εκεί μια ολάνθιστη κερασιά) και πήραμε κατεύθυνση προς Βουλγαρία. Εκεί χρειαστήκαμε τη βοήθεια του Γιάννη με το Gps που μας επανέφερε στο σωστό δρόμο.

Δειπνήσαμε στο «Αγνάντεμα», μια παραδοσιακή Ταβέρνα  με μεγάλους χώρους για πάνω από 150 άτομα (στο 10 χμ. Ξάνθης – Εχίνου). Λόγω του ότι είναι πολύ κοντά στην Ξάνθη, συγκεντρώνει πολύ κόσμο τα Σαββατοκύριακα. Την επισκέπτονται και αρκετοί Βούλγαροι, αν κρίνουμε από τη βουλγάρικη μουσική που ακούγαμε (κάτι που δεν άρεσε στους περισσότερους). Την ώρα εκείνη είχαν απομείνει και 2 παρέες βουλγάρων. Το φαγητό ήταν καλό, προσιτές τιμές και πολύ καλές μερίδες.